Petra Sonnenberg

In Havenportretten laten we zien wie je zoal kunt tegenkomen in de havens van de Arne. Wie zijn toch die mensen die actief zijn in de vereniging? Dit keer stellen we Petra Sonnenberg voor.

Petra kun je vooral tegenkomen in Oostwatering, bij haar “J24” die ze samen man Uco een goede vriend hebben om wedstrijden mee te varen. Of op het strandje, waar ze de jongste jeugdleden (op de foto Vera Veldman) de beginselen van het zeilen leert. Dat zeilen zat er al jong in, maar dat het een enthousiaste zeiler zou worden, durfden haar ouders vroeger niet altijd te hopen.

Product van een watersporthuwelijk

‘Al sinds de luiers begeef ik me in de watersport’, vertelt Petra. ‘Ik ben namelijk het product van een “Vinea-huwelijk”, de katholieke vereniging uit Friesland die al decennia zeilkampen organiseert. Mijn ouders leerden elkaar daar kennen, trouwden en gingen nog even door met de zeilkampen. Zo zat ik in de box op het kampterrein de Wilde Swan aan de Langweerderwielen in Friesland. Toen mijn broertjes en ik oud genoeg waren, kregen we een Piraatje. Maar helaas, de vader actief was bij vele zeilkampen voor kinderen, werd bij zijn eigen kinderen de klassiek schreeuwende vader langs de kant. Dus ik vond het helemaal niks en begon het steeds enger te vinden. Vooral schuin gaan. Het verhaal gaat dat mijn ouders een keer een bootje huurden met het gezin en ze na 200 meter zijn omgekeerd omdat ik niet ophield met gillen. En zo heb ik tot een jaar of 13 zeilangst gehad. Tot ik een vriendinnetje kreeg en met haar ouders mee mocht naar hun boot in Scharendijke. Haar vader had een Mirror en wilde me met windkracht 4 mee de Grevelingen op nemen. Ik protesteerde stevig, maar hij hield vol: ‘ik ga je laten zien dat je niet schuin hoeft te gaan als je dat niet wilt.’ En hij hield zijn belofte. En daar, op het Grevelingenmeer, kwam het vonkje voor het zeilen. Het Piraatje was nog niet weg, en de volgende vakantie werd ie de achterklep van de caravan in geschoven en ging mee naar Frankrijk. Mijn broers gingen surfen, ik leerde mezelf zeilen.’

Wedstrijdzeilen

Ook Vinea bleef in het leven van Petra. ‘Mijn ouders waren niet het enige Vinea-echtpaar. Er waren er wel een stuk 10. Al sinds mijn 12e komen die families een weekend bij elkaar in Friesland om te varen en plezier te hebben. Zo ging ik in mijn studententijd samen met vrienden uit die groep ook meedraaien in de zeilkampen. Even later leerde ik Uco kennen, die al van jongs af aan gezeild heeft en fanatiek met wedstrijden bezig was. Hij heeft me gestimuleerd meer te doen en te durven en zo werd ik ook actief in het wedstrijdzeilen.

Kinderen helpen met angsten overwinnen

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want ook kinderen Rosa en Toon gaan zeilen. Vanaf 2014 begon Rosa met zeilen. En twee jaar later werd Petra instructeur bij de kleintjes en trad ze toe tot de jeugdzeilcommissie. ‘Het is zo ontzettend leuk om kinderen te leren zeilen. Bijna elk kind dat hier komt heeft een enorme motivatie, ook de kinderen die in eerste instantie door hun ouders worden “gestuurd”. Met die energie die ze al hebben, kun je echt aan de slag. Natuurlijk zijn kinderen soms bang. Het mooiste vind ik het om te zien als je ze daarmee kunt helpen, en je ze later ziet genieten op het water. Zelf heb ik ook ervaren wat het kan betekenen als iemand je angsten serieus neemt. Dat wil ik ook betekenen voor die kinderen. En onder die 40 à 50 kinderen die ik op weg heb mogen helpen op het water zitten ook grote talenten. Dat is ook leuk om te zien; kinderen die je vanuit de eerstejaars als een speer hebt zien doorgroeien naar nationaal niveau.’

Nieuwe stap: Delta Combi

Petra deed in die vijf jaar van alles voor het jeugdzeilen en de commissie. Van alle communicatie en administratie tot het voorbereiden van de lessen. Nu maakt ze de overstap van de jeugdzeilcommissie naar de Delta Combi, dat is een reeks van zeilwedstrijden voor de jeugd in de Zeeuwse Delta. ‘Die overstap gaat heel natuurlijk eigenlijk. Mijn eigen kinderen zijn groter en varen nu een RS Feva en varen ook de Delta Combi’s. Vanuit WV Arne ben ik ook al meerdere keren actief geweest bij deze wedstrijden, in de organisatie, de begeleiding of op het finishschip. Samen met de andere commissieleden hebben we ambities; we willen het professionaliseren en meer verenigingen betrekken. Zodat we meer wedstrijddagen hebben, en voldoen aan de maatstaf van het watersportverbond. En soms kom ik nog helpen bij het jeugdzeilen, want dat blijf ik ontzettend leuk vinden.’

Saamhorigheid

Mijn wens voor de Arne is dat het zeilen en wedstrijdzeilen een zichtbare plek heeft in de vereniging. Varen is zelfs als je het solo doet, een teamgebeuren. En ook op de woensdagavonden zie je de saamhorigheid, het samen trainen, wedstrijden, daarna samen een biertje drinken. Dat zijn de momenten die passen bij het verenigingsgevoel.”