Op een mooie lentedag ben ik op weg naar Ruud Elias (92). Eén van de leden die het langst lid is van de vereniging. Volgens de boeken sinds 1951 wat erg lang is aangezien de vereniging in 1961 is opgericht.

Ruud Elias woont in Vlissingen de stad waar hij geboren werd en opgegroeid is. De boulevard speelt een belangrijke rol in zijn leven. Hij groeide er op voor de oorlog en woont nu al zo’n 10 jaar in een fijn appartement.

Ik mag plaatsnemen in een mooi fauteuil die in het zonnetje voor het raam staat. Met prachtig uitzicht over de Westerschelde. Ruud geniet er ook nog steeds van om hier te wonen.

“Ik zie liever water als bloemen” en over zijn mooie appartement zegt hij “als je hier nog niet tevreden bent dan moet je je koffers pakken en opkrassen.”

Begin jaren 60 werd Ruud hoofd van het laboratorium in het ziekenhuis in Vlissingen.

Eerst in het st. Joseph en later in het Bethesda ziekenhuis. Daar waren steeds meer collega’s die een Randmeer kochten en gingen zeilen. Ruud had leren zeilen op het marine zeilschip de Urania.

Na wel eens mee te hebben gezeild, kwam er eind jaren ’60 ook een Randmeer. Daarmee ook het lidmaatschap bij de WV Arne. Er waren toen nog geen wachtlijsten voor een ligplaats.

Later kwam er een Optima en in 1974 kocht hij een nieuwe Contest 30.

Ruud heeft mooie herinneringen aan het zeilen, meestal op de binnenwateren. Maar hij zeilde ook verschillende keren naar Engeland en naar Noord-Frankrijk. Hij herinnert nog een zeiltocht met alleen mannen in verschillende zeilboten vertelt hij met een grote glimlach Ook denk hij met plezier terug aan het 25-jarig bestaan van WV Arne met groot feest in de schouwburg.

Hij heeft zijn kinderen ook besmet met het zeilvirus. Zijn dochter gaat binnenkort rond Zuid- Amerika zeilen en zijn zoon zeilt nog altijd met zijn Contest 30, genaamd Pacemaker.

Van 1976 tot 1992 zat Ruud in het bestuur van de WV Arne als vice-voorzitter. Hij herinnert zich nog dat hij Janny (Vermeule, van de Administratie) heeft aangenomen. Hij is verbaasd als ik zeg dat Janny pas afscheid van de vereniging heeft genomen en na 40 jaar werken met pensioen is gegaan.

Ik neem hierna afscheid van Ruud. Hij vraagt of ik genoeg heb om over te schrijven. Want Ik heb niks spectaculairs gedaan zegt hij.

Jolanda de Wispelaere